উপমাৰ ব্যাখ্যা: শক্তিশালী শব্দৰ আঁৰৰ সৰল তত্ত্ব
metaphor, theories of: When someone says, discussing John’s eating habits, “John is a pig,” and when Coleridge writes in “The Ancient Mariner”
metaphor, theories of: যেতিয়া কোনোবাই জনৰ খাদ্যাভ্যাসৰ বিষয়ে আলোচনা কৰি কয়, “জন এজন গাহৰি,” আৰু যেতিয়া ক’লেৰিজে “The Ancient Mariner” ত লিখে।
The moonlight steeped in silentness
নিস্তব্ধতাত ডুব গ’ল চন্দ্ৰৰ পোহৰ
The steady weathercock,
we recognize that the noun “pig” and the verb “steeped” are metaphors, and have no trouble understanding them. (See metaphor under figurative language.) But after twenty-five centuries of discussions of metaphor by rhetoricians, grammarians, and literary critics in which during the second half of the twentieth century they were joined by many philosophers-there is no general agreement about the way we identify metaphors, how we are able to understand them, and what (if anything) they serve to tell us. Following is a brief summary of the most prominent among competing theories of metaphor:
স্থিৰ বতৰৰ কুকুৰ,
আমি স্বীকাৰ কৰোঁ যে “গাহৰি” বিশেষ্য আৰু “ডুব যোৱা” ক্ৰিয়াটো উপমা, আৰু সেইবোৰ বুজিবলৈ কোনো অসুবিধা নাই। (ৰূপক ভাষাৰ অধীনত উপমা চাওক।) কিন্তু পঁচিশ শতিকাৰ অলংকাৰবিদ, ব্যাকৰণবিদ আৰু সাহিত্য সমালোচকসকলে উপমাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰাৰ পিছত য’ত বিংশ শতিকাৰ দ্বিতীয়াৰ্ধত তেওঁলোকৰ লগত বহু দাৰ্শনিক যোগদান কৰিছিল-আমি উপমাক কেনেকৈ চিনাক্ত কৰোঁ, আমি কেনেকৈ বুজিবলৈ সক্ষম হওঁ, আৰু ই আমাক কি (যদি কিবা) ক’বলৈ কাম কৰে, সেই সম্পৰ্কে কোনো সাধাৰণ সহমত নাই। উপমাৰ প্ৰতিযোগী তত্ত্বসমূহৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বিশিষ্ট তত্ত্বসমূহৰ চমু সাৰাংশ তলত দিয়া হ’ল:
- The similarity view. This was the traditional way of analysing metaphors from the time that Aristotle introduced it in the fourth century BC until the recent past. It holds that a metaphor is a departure from the literal (that is, what a competent speaker experiences as the standard) use of language which serves as a condensed or elliptical simile, in that it involves an implicit comparison between two disparate things. (The two things in the examples cited above are John’s eating habits and those of a pig, and the event of something being steeped-soaked in a liquid and the appearance of the moonlit landscape.) This view usually assumes that the features being compared pre-existed the use of the metaphor, that the metaphor can be translated into a statement of literal similarity without loss of cognitive content (that is, of the information it conveys); and also, that a metaphor serves mainly to enhance the rhetorical force and stylistic vividness and pleasantness of a discourse.
১/ সাদৃশ্যৰ দৃষ্টিভংগী। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব চতুৰ্থ শতিকাত এৰিষ্টটলে ইয়াক প্ৰৱৰ্তন কৰাৰ সময়ৰ পৰা শেহতীয়াকৈ অতীতলৈকে উপমা বিশ্লেষণৰ পৰম্পৰাগত পদ্ধতি আছিল। ইয়াৰ মতে উপমা হৈছে ভাষাৰ আক্ষৰিক (অৰ্থাৎ এজন দক্ষ বক্তাই যিটো মানক হিচাপে অনুভৱ কৰে) ব্যৱহাৰৰ পৰা বিচ্যুতি যিয়ে ঘনীভূত বা উপবৃত্তাকাৰ উপমা হিচাপে কাম কৰে, কাৰণ ইয়াত দুটা পৃথক বস্তুৰ মাজত অন্তৰ্নিহিত তুলনা জড়িত হৈ থাকে। (ওপৰত উল্লেখ কৰা উদাহৰণবোৰৰ দুটা কথা হ’ল জনৰ খাদ্যাভ্যাস আৰু গাহৰিৰ খাদ্যাভ্যাস, আৰু কিবা এটা তৰল পদাৰ্থত ডুবাই থোৱাৰ পৰিঘটনা আৰু চন্দ্ৰৰ পোহৰৰ দৃশ্যপটৰ আৱিৰ্ভাৱ।) এই দৃষ্টিভংগীয়ে সাধাৰণতে ধৰি লৈছে যে তুলনা কৰা বৈশিষ্ট্যবোৰ উপমাৰ ব্যৱহাৰৰ পূৰ্বতে আছিল, যে উপমাটোক জ্ঞানমূলক বিষয়বস্তু (অৰ্থাৎ ইয়াৰ তথ্যৰ ক্ষতি নোহোৱাকৈয়ে আক্ষৰিক সাদৃশ্যৰ বক্তব্যলৈ অনুবাদ কৰিব পাৰি বহন কৰে); আৰু লগতে, যে এটা উপমাই মূলতঃ এটা বক্তৃতাৰ অলংকাৰিক শক্তি আৰু শৈলীগত প্ৰাঞ্জলতা আৰু সুখদায়কতা বৃদ্ধিৰ কাম কৰে।- The interaction view. In The Philosophy of Rhetoric (1936) I. A. Richards introduced the terms vehicle for the metaphorical word (in the two examples, “pig” and “steeped”) and tenor for the subject to which the metaphorical word is applied (John’s eating habits and the moonlit landscape). In place of the similarity view, he proposed that a metaphor works by bringing together the disparate “thoughts” of the vehicle and tenor so as to effect a meaning that “is a resultant of their interaction” and that cannot be duplicated by literal assertions of a similarity between the two elements. He also asserted that metaphor cannot be viewed simply as a rhetorical or poetic departure from ordinary usage, in that it permeates all language and affects the ways we perceive and conceive the world.
২/ পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়াৰ দৃশ্য। আই.এ.ৰিচাৰ্ডছে দ্য ফিল’চফি অৱ ৰেট’ৰিক (১৯৩৬)ত ৰূপক শব্দটোৰ বাবে বাহন (উদাহৰণ দুটাত “গাহৰি” আৰু “ডুব যোৱা”) আৰু ৰূপক শব্দটো যিটো বিষয়ৰ ওপৰত প্ৰয়োগ কৰা হয় (জনৰ খাদ্যাভ্যাস আৰু চন্দ্ৰ পোহৰৰ পৰিৱেশ) তাৰ বাবে টেন’ৰ শব্দৰ প্ৰৱৰ্তন কৰিছিল। সাদৃশ্য দৃষ্টিভংগীৰ ঠাইত তেওঁ প্ৰস্তাৱ দিছিল যে এটা উপমাই বাহন আৰু টেন’ৰৰ পৃথক “চিন্তা”ক একত্ৰিত কৰি কাম কৰে যাতে “তেওঁলোকৰ পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়াৰ ফলস্বৰূপ” আৰু যিটো দুয়োটা উপাদানৰ মাজত সাদৃশ্যৰ আক্ষৰিক দাবীৰ দ্বাৰা নকল কৰিব নোৱাৰি। তেওঁ এইটোও দৃঢ়তাৰে কয় যে উপমাক কেৱল সাধাৰণ ব্যৱহাৰৰ পৰা অলংকাৰিক বা কাব্যিক বিচ্যুতি হিচাপে চাব নোৱাৰি, কাৰণ ই সকলো ভাষাকে গ্ৰাস কৰে আৰু আমি পৃথিৱীখনক গ্ৰহণ আৰু ধাৰণা কৰাৰ ধৰণত প্ৰভাৱ পেলায়।
Almost twenty years later, in an influential essay entitled “Metaphor” (1954-55), the philosopher Max Black refined and greatly expanded Richards’ treatment. Black proposed that each of the two elements in a metaphor has a “system of associated commonplaces,” consisting of the properties and relations that we commonly attach to the object, person, or event. When we understand a metaphor, the system of commonplaces associated with the “subsidiary subject” (equivalent to I. A. Richards’ “vehicle”) interacts with the system associated with the “principal subject” (Richards’ “tenor”) so as to “filter” or “screen” that system, and thus effects a new way of perceiving and conceiving the principal subject. This process, by which one complex set of associations serves to select and reorganize a second set, Black claims, is a “distinctive intellectual operation.” He also claims that, in place of saying that metaphors simply formulate a pre-existing similarity between the two subjects, “it would be more illuminating in some of these cases to say that the metaphor creates the similarity.”
প্ৰায় বিশ বছৰৰ পাছত “মেটাফৰ” (১৯৫৪-৫৫) শীৰ্ষক এটা প্ৰভাৱশালী ৰচনাত দাৰ্শনিক মেক্স ব্লেকে ৰিচাৰ্ডছৰ চিকিৎসাক পৰিশোধন আৰু বহু পৰিমাণে সম্প্ৰসাৰিত কৰে। ব্লেকে প্ৰস্তাৱ দিছিল যে উপমাৰ দুটা উপাদানৰ প্ৰতিটোৰে এটা “সংলগ্ন সাধাৰণ স্থানৰ ব্যৱস্থা” থাকে, যিটো আমি সাধাৰণতে বস্তু, ব্যক্তি বা পৰিঘটনাৰ সৈতে সংলগ্ন কৰা ধৰ্ম আৰু সম্পৰ্কসমূহৰ দ্বাৰা গঠিত। যেতিয়া আমি এটা উপমা বুজো, তেতিয়া “সহায়ক বিষয়”ৰ সৈতে জড়িত সাধাৰণ স্থানৰ ব্যৱস্থাটোৱে (আই. এ. ৰিচাৰ্ডছৰ “বাহন”ৰ সমতুল্য) “প্ৰধান বিষয়” (ৰিচাৰ্ডছৰ “টেন’ৰ”)ৰ সৈতে জড়িত ব্যৱস্থাটোৰ সৈতে ক্ৰিয়া কৰে যাতে সেই ব্যৱস্থাটোক “ফিল্টাৰ” বা “স্ক্ৰীণ” কৰে, আৰু এইদৰে মূল বিষয়টোক গ্ৰহণ আৰু ধাৰণা কৰাৰ এক নতুন ধৰণৰ প্ৰভাৱ পেলায়। এই প্ৰক্ৰিয়াটো, যাৰ দ্বাৰা এটা জটিল সংস্থাৰ গোটে দ্বিতীয়টো গোট নিৰ্বাচন আৰু পুনৰ সংগঠিত কৰাৰ কাম কৰে, ব্লেকে দাবী কৰে যে ই এক “স্বতন্ত্ৰ বৌদ্ধিক কাৰ্য্যকলাপ।” তেওঁ এইটোও দাবী কৰে যে উপমাই কেৱল দুয়োটা বিষয়ৰ মাজত পূৰ্বতে থকা সাদৃশ্য প্ৰণয়ন কৰে বুলি কোৱাৰ পৰিৱৰ্তে “এইবোৰৰ কিছুমান ক্ষেত্ৰত উপমাই সাদৃশ্য সৃষ্টি কৰে বুলি ক’লে অধিক আলোকিত হ’ব।”
Before Max Black’s essay, philosophers had paid only passing attention to metaphor. The reigning assumption had been that the main function of language is to communicate truths, and that truths can be clearly communicated only in literal language. For the most part, accordingly, philosophers had adverted to metaphor only to warn against its intrusion into rational discourse, as opposed to poetry and oratory, on the ground that figurative language, as John Locke had said in his Essay Concerning Human Understanding (1690), serves only “to insinuate wrong ideas, move the passions, and thereby mislead the judgment.” Black’s essay, however, helped inaugurate a philosophical concern with metaphor which, since the 1960s, has resulted in a flood of publications. Many of these writings restate, with various qualifications, refinements, and expansions, either the similarity or interaction views of metaphor. Within these contributions, however, one can identify two additional views, both of which have been influential in literary theory as well as in philosophy:
মেক্স ব্লেকৰ ৰচনাখনৰ আগতে দাৰ্শনিকসকলে উপমাৰ প্ৰতি মাত্ৰ পাৰ হৈ যোৱা মনোযোগ দিছিল। প্ৰচলিত ধাৰণাটো আছিল যে ভাষাৰ মূল কাম হ’ল সত্যৰ যোগাযোগ কৰা, আৰু সত্যসমূহ কেৱল আক্ষৰিক ভাষাতহে স্পষ্টভাৱে যোগাযোগ কৰিব পৰা যায়। সেই অনুসৰি বেছিভাগ সময়তে দাৰ্শনিকসকলে কবিতা আৰু বক্তৃতাৰ বিপৰীতে যুক্তিবাদী বক্তৃতাত ইয়াৰ অনুপ্ৰৱেশৰ বিৰুদ্ধে সকীয়াই দিবলৈহে উপমাৰ বিজ্ঞাপন দিছিল, এই ভিত্তিত যে ৰূপক ভাষাই জন লকে তেওঁৰ এছে কনচাৰ্নিং হিউমেন আণ্ডাৰষ্টেণ্ডিং (১৬৯০)ত কোৱাৰ দৰে কেৱল “ভুল ধাৰণাক উদগনি দিয়া, আবেগবোৰক গতিশীল কৰা আৰু তাৰ দ্বাৰা বিপথে পৰিচালিত কৰা” কাম কৰে বিচাৰ।” ব্লেকৰ ৰচনাখনে অৱশ্যে উপমাৰ সৈতে এক দাৰ্শনিক উদ্বেগ উদ্বোধন কৰাত সহায় কৰিছিল যিটোৱে ১৯৬০ চনৰ পৰা প্ৰকাশনৰ বানপানীৰ সৃষ্টি কৰিছে। এই লেখাবোৰৰ বহুতেই বিভিন্ন অৰ্হতা, পৰিশোধন আৰু সম্প্ৰসাৰণৰ সৈতে উপমাৰ সাদৃশ্য বা পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়াৰ দৃষ্টিভংগী পুনৰ উল্লেখ কৰিছে। এই অৱদানসমূহৰ ভিতৰত অৱশ্যে দুটা অতিৰিক্ত মতামত চিনাক্ত কৰিব পাৰি, যি দুয়োটা মতামত সাহিত্য তত্ত্বৰ লগতে দৰ্শনতো প্ৰভাৱশালী হৈছে:- The pragmatic view. In an essay entitled “What Metaphors Mean” (1978). Donald Davidson mounted a challenge to the standard assumption that there is a metaphorical meaning as distinct from a literal meaning. “Metaphors,” he claims, “mean what the words, in their most literal interpretation, mean, and nothing more.” The question of metaphor is pragmatic, not semantic, that is, it is the use of a literal statement in such a way as to “suggest,” or “intimate,” or “lead us to notice” what we might otherwise overlook.
৩/ প্ৰাগমেটিক দৃষ্টিভংগী। “উপমাসমূহৰ অৰ্থ কি” (১৯৭৮) শীৰ্ষক এখন ৰচনাত। ড’নাল্ড ডেভিডছনে এই মানক ধাৰণাটোক প্ৰত্যাহ্বান জনাইছিল যে আক্ষৰিক অৰ্থৰ পৰা পৃথক ৰূপক অৰ্থ আছে। তেওঁ দাবী কৰে যে “উপমাবোৰৰ অৰ্থ হৈছে শব্দবোৰৰ আক্ষৰিক ব্যাখ্যাত কি অৰ্থ, আৰু ইয়াতকৈ বেছি একো নহয়।” উপমাৰ প্ৰশ্নটো অৰ্থগত নহয়, প্ৰাগমেটিক, অৰ্থাৎ ই হৈছে আক্ষৰিক বক্তব্যৰ এনেদৰে ব্যৱহাৰ যে আমি অন্যথা উপেক্ষা কৰিব পৰা কথাবোৰ “পৰামৰ্শ” বা “অন্তৰংগ” বা “আমাক লক্ষ্য কৰিবলৈ বাধ্য কৰাব”।- The cognitive (or conceptual) view. This treatment of metaphor, prominent since about 1980, begins by rejecting the assumption in many earlier theories that the ordinary, normal use of language is literal, from which metaphor is a deviation for special rhetorical and poetic purposes. Instead, it claims that the ordinary use of language is pervasively and indispensably metaphorical, and that metaphor persistently and profoundly structures the ways human beings perceive, what they know, and how they think. George Lakoff and Mark Turner in More than Cool Reason (1979) provide a short and accessible introduction to this cognitive view, with special attention to its relevance for the analysis of metaphors in poetry. They conceive metaphor to be a projection and mapping across what they call “conceptual domains”; that is, its use is basically a cognitive mental process, of which the metaphorical word, phrase, or sentence is only the linguistic aspect and expression.
৪/ জ্ঞানমূলক (বা ধাৰণাগত) দৃষ্টিভংগী। প্ৰায় ১৯৮০ চনৰ পৰা বিশিষ্ট উপমাৰ এই চিকিৎসাৰ আৰম্ভণিতে ভাষাৰ সাধাৰণ, স্বাভাৱিক ব্যৱহাৰ আক্ষৰিক, যাৰ পৰা উপমা বিশেষ অলংকাৰিক আৰু কাব্যিক উদ্দেশ্যৰ বাবে বিচ্যুতি বুলি পূৰ্বৰ বহু তত্ত্বত প্ৰত্যাখ্যান কৰা হয়। বৰঞ্চ ই দাবী কৰে যে ভাষাৰ সাধাৰণ ব্যৱহাৰ ব্যাপকভাৱে আৰু অপৰিহাৰ্যভাৱে ৰূপক, আৰু উপমাই মানুহে গ্ৰহণ কৰা ধৰণ, তেওঁলোকে কি জানে আৰু কেনেকৈ চিন্তা কৰে, সেইবোৰক ধাৰাবাহিকভাৱে আৰু গভীৰভাৱে গঠন কৰে। জৰ্জ লেকফ আৰু মাৰ্ক টাৰ্নাৰে ম’ৰ থেন কুল ৰিজন (১৯৭৯)ত এই জ্ঞানমূলক দৃষ্টিভংগীৰ চমু আৰু সুলভ পৰিচয় দিছে, কবিতাত উপমাৰ বিশ্লেষণৰ বাবে ইয়াৰ প্ৰাসংগিকতাৰ ওপৰত বিশেষ গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে। তেওঁলোকে উপমাক তেওঁলোকে “ধাৰণাগত ডমেইন” বুলি কোৱা বস্তুটোৰ মাজেৰে এটা প্ৰক্ষেপণ আৰু মেপিং বুলি ধাৰণা কৰে; অৰ্থাৎ ইয়াৰ ব্যৱহাৰ মূলতঃ এটা জ্ঞানমূলক মানসিক প্ৰক্ৰিয়া, যাৰ ৰূপক শব্দ, বাক্যাংশ বা বাক্যটো কেৱল ভাষিক দিশ আৰু প্ৰকাশ।
Vigorous debates about metaphor continue apace. A plausible conclusion is that the diverse accounts of metaphor listed above need not be mutually exclusive, in that each is directed especially to a particular one of many kinds of metaphor or functions of metaphor, or focuses on a different moment in the process of recognizing and understanding a metaphor, or is adapted to the perspective of a preferred mode of philosophy.
উপমা সম্পৰ্কে তীব্ৰ বিতৰ্ক দ্ৰুতগতিত চলি আছে। এটা যুক্তিযুক্ত সিদ্ধান্ত হ’ল যে ওপৰত উল্লেখ কৰা উপমাৰ বৈচিত্ৰ্যপূৰ্ণ বিৱৰণীসমূহ পাৰস্পৰিকভাৱে ব্যতিক্ৰমী হোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই, কাৰণ প্ৰত্যেকেই বিশেষকৈ বহু ধৰণৰ উপমা বা উপমাৰ কাৰ্য্যৰ এটা বিশেষ এটাৰ প্ৰতি নিৰ্দেশিত, বা উপমা এটা চিনাক্ত আৰু বুজা প্ৰক্ৰিয়াৰ এটা বেলেগ মুহূৰ্তৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে, বা দৰ্শনৰ কোনো পছন্দৰ ধৰণৰ দৃষ্টিভংগীৰ সৈতে খাপ খুৱাই লোৱা।
One day, in a small classroom, the teacher asked, “Can anyone tell me what a metaphor is?”
Rohan raised his hand and said, “It is when we say something but mean something else. Like, ‘John is a pig’ means he eats a lot.”
The teacher smiled. “Very good! A metaphor is when we compare two things in a creative way. Poets and writers use metaphors to make their words more powerful. But for many years, experts have tried to explain how metaphors actually work.”
She continued, “There are four main ideas about metaphors.”
1️⃣ Similarity View – A metaphor is like a short comparison. It means two things are somewhat alike. Saying “John is a pig” means John eats like a pig.
2️⃣ Interaction View – A metaphor is more than just a simple comparison. It mixes two ideas to create a new meaning.
3️⃣ Pragmatic View – Some experts say metaphors do not have special meanings. They only help us see things differently.
4️⃣ Cognitive View – Metaphors are part of our everyday thinking. We use them all the time, not just in poems or books. For example, when we say, “Life is a journey,” we don’t mean we are walking on a road. We mean life has ups and downs like a journey.
Rohan thought for a moment and said, “So, metaphors help us understand things in a new way?”
The teacher nodded. “Yes! Metaphors make language more colourful and help us express our thoughts better.”
From that day, Rohan started noticing metaphors everywhere—in books, movies, and even in daily conversations!
এদিন এটা সৰু শ্ৰেণীকোঠাত ছাৰে সুধিলে, “কোনোবাই মোক ক’ব পাৰিবনে উপমা কি?”
ৰোহনে হাতখন ওপৰলৈ তুলি ক’লে, “আমি যেতিয়া কিবা এটা কওঁ কিন্তু আন কিবা এটা বুজাওঁ তেতিয়াহে। যেনে, ‘জন গাহৰি’ মানে তেওঁ বহুত খায়।”
ছাৰে হাঁহি মাৰিলে। “বহুত ভাল! এটা উপমা হ’ল যেতিয়া আমি দুটা বস্তুক সৃষ্টিশীলভাৱে তুলনা কৰোঁ। কবি-সাহিত্যিকসকলে নিজৰ শব্দক অধিক শক্তিশালী কৰিবলৈ উপমা ব্যৱহাৰ কৰে। কিন্তু বহু বছৰ ধৰি বিশেষজ্ঞসকলে প্ৰকৃততে উপমাবোৰে কেনেদৰে কাম কৰে সেই বিষয়ে বুজাবলৈ চেষ্টা কৰি আহিছে।”
তাই আৰু ক’লে, “উপমাৰ বিষয়ে চাৰিটা মূল ধাৰণা আছে।”
1️⃣ সাদৃশ্য দৃষ্টিভংগী – উপমা এটা চুটি তুলনাৰ দৰে। ইয়াৰ অৰ্থ হ’ল দুটা কথা কিছু পৰিমাণে মিল আছে। “জন গাহৰি” বুলি কোৱাৰ অৰ্থ হ’ল জন গাহৰিৰ দৰে খায়।
2️⃣ পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়াৰ দৃষ্টিভংগী – এটা উপমা কেৱল এটা সাধাৰণ তুলনাতকৈও অধিক। ই দুটা ধাৰণা মিহলাই নতুন অৰ্থৰ সৃষ্টি কৰে।
3️⃣ Pragmatic View – কিছুমান বিশেষজ্ঞই কয় যে উপমাৰ বিশেষ অৰ্থ নাথাকে। তেওঁলোকে আমাক কথাবোৰ বেলেগ ধৰণে চাবলৈহে সহায় কৰে।
4️⃣ জ্ঞানমূলক দৃষ্টিভংগী – উপমা আমাৰ দৈনন্দিন চিন্তাৰ অংশ। আমি সেইবোৰ সকলো সময়তে ব্যৱহাৰ কৰো, কেৱল কবিতা বা কিতাপত নহয়। উদাহৰণস্বৰূপে, “জীৱনটো এটা যাত্ৰা” বুলি ক’লে আমি ৰাস্তাত খোজ কাঢ়িছো বুলি কোৱা নাই। আমি মানে জীৱনৰ যাত্ৰাৰ দৰে উত্থান-পতন থাকে।
ৰোহনে অলপ সময় ভাবি ক’লে, “তেন্তে, উপমাবোৰে আমাক কথাবোৰ নতুনকৈ বুজিবলৈ সহায় কৰে?”
ছাৰে মাত দিলে। “হয়! উপমাই ভাষাক অধিক ৰঙীন কৰি তোলে আৰু আমাৰ চিন্তাধাৰা ভালদৰে প্ৰকাশ কৰাত সহায় কৰে।”
সেইদিনাৰ পৰাই ৰোহনে সকলোতে উপমা লক্ষ্য কৰিবলৈ ধৰিলে— কিতাপ, চিনেমা, আনকি দৈনন্দিন কথা-বতৰাতো!
Analysis of Metaphors
Metaphors are powerful because they help people understand difficult ideas easily. Scientists, poets, and even normal people use metaphors every day.
For example:
• In science, people say “The brain is a computer” to explain how it processes information.
• In poetry, Shakespeare wrote “All the world’s a stage” to say life is like a play.
• In daily life, we say “Time is money” to show that time is valuable.
উপমাৰ বিশ্লেষণ
উপমাবোৰ শক্তিশালী কাৰণ ই মানুহক কঠিন ধাৰণাবোৰ সহজে বুজিবলৈ সহায় কৰে। বিজ্ঞানী, কবি, আনকি সাধাৰণ মানুহেও প্ৰতিদিনে উপমা ব্যৱহাৰ কৰে।
উদাহৰণ স্বৰূপে:
- বিজ্ঞানত মানুহে তথ্য কেনেকৈ প্ৰক্ৰিয়াকৰণ কৰে সেই বিষয়ে বুজাবলৈ “মগজুটো এটা কম্পিউটাৰ” বুলি কয়।
- কবিতাত শ্বেক্সপীয়েৰে জীৱনটো নাটকৰ দৰে বুলি ক’বলৈ “All the world’s a stage” লিখিছিল।
- দৈনন্দিন জীৱনত আমি সময় মূল্যৱান বুলি দেখুৱাবলৈ “সময় ধন” বুলি কওঁ।
Criticism of Metaphors
Some people think metaphors can be confusing. If someone does not understand the meaning, they may take it literally. Also, philosophers like John Locke said metaphors can mislead people by making them believe things that are not true.
For example, if we say “Time flies,” someone might think time has wings! That is why some experts say literal language is better for serious subjects.
Uses of Metaphors
Metaphors are used everywhere, including:
✅ Poetry and stories – To make writing more beautiful and meaningful.
✅ Education – To explain difficult subjects in a simple way.
✅ Advertising – To make products sound exciting (e.g., “This car is a beast!”).
✅ Daily conversations – To express feelings quickly (e.g., “He has a heart of gold.”).
উপমাৰ সমালোচনা
কিছুমান মানুহে ভাবে যে উপমাবোৰ বিভ্ৰান্তিকৰ হ’ব পাৰে। কোনোবাই যদি অৰ্থ বুজি নাপায় তেন্তে আক্ষৰিক অৰ্থত ল’ব পাৰে। লগতে জন লকৰ দৰে দাৰ্শনিকসকলে কৈছিল যে উপমাই মানুহক সত্য নহয় বুলি বিশ্বাস কৰাই বিপথে পৰিচালিত কৰিব পাৰে।
যেনে “সময় উৰি যায়” বুলি ক’লে কোনোবাই হয়তো সময়ৰ ডেউকা আছে বুলি ভাবিব পাৰে! সেইবাবেই কিছুমান বিশেষজ্ঞই গুৰুতৰ বিষয়ৰ বাবে আক্ষৰিক ভাষা ভাল বুলি কয়।
উপমাৰ ব্যৱহাৰ
সকলোতে উপমা ব্যৱহাৰ কৰা হয়, ইয়াৰ ভিতৰত আছে:
✅ কবিতা আৰু গল্প – লেখাক অধিক সুন্দৰ আৰু অৰ্থপূৰ্ণ কৰি তুলিবলৈ।
✅ শিক্ষা – কঠিন বিষয়বোৰ সহজভাৱে বুজাবলৈ।
✅ বিজ্ঞাপন – সামগ্ৰীবোৰ ৰোমাঞ্চকৰ শব্দ কৰিবলৈ (যেনে, “এই গাড়ীখন এটা জন্তু!”)।
✅ দৈনিক কথা-বতৰা – অনুভৱবোৰ সোনকালে প্ৰকাশ কৰিবলৈ (যেনে, “তেওঁৰ হৃদয় সোণৰ।”)।
Conclusion
The teacher looked at the students and asked, “So, what have we learned?”
Ramesh smiled and said, “Metaphors are not just about words. They help us think, feel, and understand the world better!”
The teacher nodded. “That’s right! Metaphors make our language rich and full of meaning.”
From that day, the students started noticing metaphors everywhere—in books, in movies, and even in their own conversations!
সাৰাংস
ছাৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ফালে চাই সুধিলে, “তেন্তে, আমি কি শিকিলোঁ?”
ৰমেশে হাঁহি হাঁহি ক’লে, “উপমা কেৱল শব্দৰ কথা নহয়। ই আমাক পৃথিৱীখনক ভালদৰে চিন্তা, অনুভৱ, আৰু বুজিবলৈ সহায় কৰে!”
ছাৰে মাত দিলে। “ঠিক আছে! উপমাই আমাৰ ভাষাক চহকী আৰু অৰ্থৰে ভৰা কৰি তোলে।”
সেইদিনাৰ পৰাই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে সকলোতে উপমা লক্ষ্য কৰিবলৈ ধৰিলে— কিতাপত, চিনেমাত, আনকি নিজৰ কথা-বতৰাতো!
